24 Kasım 2014 Pazartesi

ILKOKUL OGRETMENIME

          Yil 1995. O`nunla ilk ogretmenler odasinda tanistim. Iste bu senin ogretmenin dediler. Piril piril parlayan, ici sevgi dolu bir cift goz karsiladi beni. Adi Munire`imis. Munire ogretmen...
Hayir hayir ogretmen degil, anne,ya da velileriyle kardes gibi olan bir abla...
        Evet benim bir Munire ogretmenim vardi. Ardinda benim gibi bir cok ogrencisine sevgi,ozlem birakan... Dogrulugu durustlugu ogreten, kalemi,defteri,kitabi sevdiren, tenefuslerde kosturdugumuzda, pesimizden gelip sirtimiz terlemis mi diye kontrol eden, beslenmemiz bitene kadar basimizda bekleyen, siniftan en son cikip, cocuklar esyasini unutmus mu diye son kez kontrolu yapan, unuttuysa cantasina koyup evine goturen,kendini gelecegin fidanlarina adayan... Munire ogretmenim ogretmen degil anneydi 60 kisilik sinifa...
        Bir gun apansiz bir hastalik yakaladi ogretmenimi. Kimseye soylemedi hastaligini. Gun gectikce zayifladi, coktu. Biz cocuktuk anlamiyorduk tabi. Bir gun bekledik bekledik gelmedi ogretmenimiz derse... Ogretmeniniz birazcik hasta iyilesince tekrar gelecek derslere dediler. Bir gun gecti, iki gun, uc, dort derken gunler haftalar oldu ogretmenimiz gelmedi hic okula. Akciger kanserine yakalanmis, icten ice yemis onu ama kimseye bir sey soylememis... 24 Kasim 1998... Aci haberle actik gozlerimizi sabaha... Melek yuzlu, canimiz dunyaya gozlerini yummus.. Inanamadik, nasil olur, nasil olur Munire ogretmen? Cocuk aklimiz bunu almiyor idrak edemiyordu... Ta ki cenazesi okula gelene kadar... Iste o gunden sonra ogretmenler gunu bana hep soguk geldi. 24 Kasim ogretmenler gununun yerine, 24 Kasim Munire Arslanin olum yil donumu yer aldi.
     Onun yillar once bize verdigi nasihatlari unutmuyorum, unutamiyorum. Canim ogretmenim gunun kutlu yattigin yer nurlarla dolsun. Isiklar icinde uyu... Senin gibi tum fedakar ogretmenlerimizin de gunu kutlu olsun...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder